¹და იყო დანიელი თანმემცხოვრებელ მეფისა და დიდებულ უფროს ყოველთა მოყვარეთა მისთა.

²და იყო კერპი ბაბილოვნელთაჲ, რომლისა სახელი ბილ. და წარაგებდეს მისა მიმართ თითოეულსა დღესა სემიდალსა გრივსა ათორმეტსა, და ცხოვართა ორმეოცთა, და ღჳნოსა საწყაულსა ექუსთა.

³და მეფე ჰმსახურებდა მას. და მივიდოდა მეფე თითოეულსა დღესა თაყუანის-ცემად მისსა, ხოლო დანიელ თაყუანის-სცემდა ღმერთსა თჳსსა. და ჰრქუა მას მეფემან: რასათჳს არ თაყვანის-სცემ ბილს?

⁴ხოლო მან ჰრქუა მას: რამეთუ არა ვმსახურებ კერპთა ჴელითქმნულთა, არამედ ღმერთსა ცხოველსა, ამგებელსა ცისა და ქუეყანისასა და მქონებელსა უფლებისა ყოვლისა ჴორცისასა.

⁵და ჰრქუა მეფემან: არ საგონებელ არს შენდა ბილ ყოფად ცხოვლად ღმერთად, ანუ არა ხედავა, რაოდენთა სუამსა და ჭამს თითოეულსა დღესა? და ჰრქვა

⁶დანიელ განმცინებელმან: ნუ სცთები, მეფე, რამეთუ ესე შინაგანი უკუე თიჴა არსა, ხოლო გარეგანი რვალი. და არა უჭამიეს, არცა უსუამს ოდესმე.

⁷და განმწყრალმან მეფემან მიუწოდა მღდელთა მისთა და ჰრქუა მათ: არა თუ მითხრათ მე, ვინ არს შემჭმელი წარსაგებელისაჲ ამის, მოჰკუდეთ.

⁸ხოლო უკეთუ მიჩუენოთ მე, ვითარმედ ბილ შესჭამს ამათ, მოკუდეს დანიელ, რამეთუ გმო ბილის მიმართ. და ჰრქუა დანიელმან მეფეს: იყავნ სიტყჳსაებრ შენისა!

⁹და იყუნეს მღდელნი ბილისნი სამეოცდაათ გარეშე დედათა და შვილთასა, და მოვიდა მეფე დანიელის თანა სახიდ ბილისა.

¹⁰და თქუეს მღდელთა ბილისთა, ვითარმედ: აჰა, ჩუენ განვიდეთ გარე, ხოლო შენ, მეფე, დააგე ჭამადი, და ღჳნისა განმზავებელმან დადგი, და დაჰკლიტნე კარნი, და დაბეჭდე ბეჭდითა შენითა,

¹¹და მოსრულმან განთიად, უკუეთუ არა ჰპოვნე ყოველნი შეჭმულად ბილის მიერ, მოვჰკუდეთ, ანუ დანიილ მტყუარი ძჳნად ჩუენდა.

¹²ხოლო იგინი შეურაცხ-ჰყოფდეს, რამეთუ ექმნაყე ქუეშე ტრაპეზისა დაფარულ შესავალი და მის მიერ შევიდოდეს მარადის, და იგინი სჭამდიან მათ.

¹³და იყო, ვითარცა განვიდეს იგინი, და მეფემან დაუგო შეჭამადნი ბელსა, და უბრძანა დანიელ ყრმათა თჳსთა, და მოიღეს ნაცარი და მოაცურიეს ტაძარსა წინაშე ბელისსა, და გამოსრულთ მეფემან დანიელის თანა კარი დაჰბეჭდეს ბეჭდითა მეფისათა და წარვიდეს.

¹⁴ხოლო მღდელნი შევიდეს ღამე წესისაებრ მათისა, შეჭამნეს ყოველნი და შესუეს.

¹⁵და იმსთო განთიად მეფემან და დანიელმან მის თანა.

¹⁶და ჰრქუა მეფემან: ჰგიანა ბეჭედნი, დანიელო? და თქუა დანიელმან: ჰგიან, მეფე.

¹⁷და იყო, ვითარცა განხუმასა თანა კართასა მიმხედველმან მეფემან ტაბლისა მიმართ ჴმა-ყო ჴმითა დიდითა და თქუა: დიდ ხარ, ბილ, და არა არს შენ თანა ზაკუად არცა ერთი.

¹⁸და განიცინა დანიელმან, და იპყრა მეფესა შესლვად შინა და ჰრქუა: იხილე უკუე იატაკი და ცან, ვისნი არიან კუალნი ესე.

¹⁹და თქუა მეფემან: ვხედავ კუალთა მამათასა და დედათასა და ყრმათასა.

²⁰და განრისხებულმან მეფემან შეიპყრნა მღდელნი, და ცოლნი, და შვილნი მათნი, და უჩუენეს დაფარულნი სარკმელნი, რომელთა მიერ შევიდოდეს და განლევდეს ტაბლისზედათა.

²¹და მოსწყჳდნა იგინი მეფემან, და მისცა ბელი საჴელმწიფოდ დანიელს, და დაამჴუა იგი და ტაძარი მისი.

²²და იყო ვეშაპი დიდი მასვე ადგილთა შინა და ჰმსახურებდეს მას ბაბილოვნელნი იგი.

²³და ჰრქუა მეფემან დანიილს: აჰა, ესე, არ ძალ-გიც შენ თქმად, ვითარმედ არა არს ესე ღმერთი ცხოველი, არამედ მოედ და თაყუანის-ეც მას.

²⁴და თქუა დანიელმან: უფალსა ღმერთსა ჩემსა თაყუანის-ვსცე, რამეთუ იგი არს ღმერთი ცხოველი.

²⁵ხოლო შენ, მეფეო, მომეც ჴელმწიფება და მოვაკუდინო ვეშაპი თჳნიერ მახჳლთა და კუერთხთასა. და ჰრქუა მეფემან: მიგცენ შენ.

²⁶და მოიღო დანიელმან ფისი, და ცმელი, და ბალანი და შეაგბნა ერთბამად, და შექმნა გუნდად, და მისცა პირსა ვეშაპისასა და განიბძარა ვეშაპი იგი. თქუა: იხილეთ სამსახურებელნი თქუენნი.

²⁷და იყო, ვითარცა ესმა ბაბილოვნელთა, შეეწყინავე ფრიად, და შეკრბეს მეფისა ზედა და თქუეს: ჰურია იქმნა მეფე, ბილი შემუსრა, და ვეშაპი მოკლა და მღდელნი მოსრნა, მოვიდეს

²⁸და თქუეს მეფისა მიმართ: მოგუეც ჩუენ დანიილ, უკუეთუ არა, მოგკლავთ შენ და სახლი შენი იავარ-ვჰყოთ.

²⁹და იხილა მეფემან, რამეთუ ზედდაესხმიან მას ფრიად და იძულებულმან მისცა მათ დანიილ.

³⁰ხოლო მათ შთააგდეს იგი მღჳმესა მას ლომთასა, და იყო მუნ დღეთა ექუსთა.

³¹ხოლო იყვნეს მღჳმესა მას შინა შჳდნი ლომნი. და მიეცემოდა მათ დღივ ორი კაცისა გუამნი და ორნი პატრუჭაკნი. ხოლო მაშინ არა მიეცა მათ, რაჲთა შეჭამონ დანიილი.

³²იყო ამბაკომ წინაწარმეტყუელი იუდეასით, და მან შეაგბო გბოლვილი, და შთაანეცუნა პურნი ვარცლსა და განვიდოდა ველად მირთუმევად მომკალთა.

³³და ჰრქუა ანგელოზმან უფლისამან ამბაკუმს: მიართუ სამხარი, რომელი გაქუს ბაბილონად დანიელს მღჳმესა მას შინა ლომთასა.

³⁴და თქუა ამბაკომმან: უფალო, ბაბილონი არ მიხილავს და მღჳმე იგი არ ვიცი.

³⁵და უპყრა ანგელოზმან უფლისამან თხემისა მისისა და მტჳრთველმან თმითა თავისა მისისათა დადვა იგი ბაბილონს მღჳმესა ზედა და განკრთომილებასა შინა სულისა მისისასა.

³⁶და ჴმა-ყო ამბაკუმ მეტყუელმან: დანიელ, დანიელ, მიიღე სამხარი, რომელ წარმოგცა შენ ღმერთმან.

³⁷და ჰრქუა დანიელმან: რამეთუ მომიჴსენე, მე, ღმერთო, და-არც-უტევენ მოყუარენი შენნი.

³⁸და აღდგომილმან დანიელმან ჭამა, ხოლო ანგელოზმან ღმრთისამან კუალად-აგო ამბაკუმ მეყსა შინა ადგილსა ზედა თჳსსა.

³⁹ხოლო მეფე მოვიდა დღესა მეშჳდესა გოდებად დანიილისსა და მივიდა მღჳმესა ზედა და შთაიჭჳრა, და, აჰა, დანიელ მჯდომარე.

⁴⁰და მღაღადებელმან მეფემან ჴმითა დიდითა თქუა: დიდ ხარ შენ, უფალო ღმერთო დანიელისო, და არა ვინ არს თჳნიერ შენსა. და აღმოიქუეს იგი მღჳმისაგან.

⁴¹ხოლო მიზეზნი წარწყმედისა მისისანი შთათხინნა მღჳმედ და შეიჭამნეს მეყსეულად წინაშე მისსა.

⁴²მაშინ თქუა მეფემან: რაჲთა დაამტკიცონ ყოველთა დამკჳდრებულთა ყოვლისა ქუეყანისათა ღმერთი დანიელისი, რამეთუ იგი არს მაცხოვარი და მოქმედი ნიშებთა საკჳრველთა ქუეყანასა ზედა, რომელმან განარინა დანიელ მღჳმისაგან ლომთასა.